Click on the photo to enlarge

---

In Cheratte bevindt zich de voormalige kolenmijn Charbonnages du Hasard. De mijntoren van de beluchtingsschacht,
de Belle-Fleur de Hoignée, heeft sinds 1992 de monumentenstatus. Dit gebouw is een typische Malakoff toren en gebouwd in 1907,
deze bouwstijl dateert van de 19-de eeuw en  is genoemd naar een gebouw in de Russische stad Sebastopol.
Ook in het Duitse Ruhrgebied tref je veel gebouwen in deze stijl aan.
Het doet meer denken aan een oud kasteel dan aan een gebouw vol kleedkamers- douches en dergelijke voor mijnwerkers.
De mijn heeft vier schachten, één in het hoofdgebouw, de rest in het omliggende gebied. De diepste schacht  meet 480 meter.
Kort na de industriële revolutie in België (1815-1830) begon de grensoverschrijdende vraag naar werknemers te groeien,
tot ver in de 20e eeuw waren,
zeker voor de mijnen, werknemers uit het buitenland nodig.
Eerst rekruteerden de Waalse mijnbazen hun personeel uit de onmiddellijke omgeving van hun bedrijf,
later kwamen de arbeiders van heinde en verre. Zo zijn in de loop van de negentiende eeuw duizenden Nederlanders naar Luik geëmigreerd.
Hun aandeel in de bevolking van de provincie Luik groeide gestaag van nog geen vijfduizend in 1846 naar ruim elfduizend in 1900
Daar zaten heel veel Limburgers bij.
Zij woonden al dichtbij en Limburg was in de negentiende eeuw zo ongeveer de armste provincie van ons land.
Straatarm als ze waren, namen de Limburgers hun kans waar.  
Veel Nederlanders kwamen echter bedrogen uit en in november 1950 kwamen er bij de Algemene Nederlandse Mijnwerkersbond legio klachten binnen over de uitbetaling van het loon.
In plaats van de beloofde 200 frank per dag kreeg men nog niet de helft.  
Daarnaast waren de werkomstandigheden in de Belgische mijnen slecht,
zo is er een verhaal bekend van een mijnwerker die van 1949 tot 1962 tussen zijn woonplaats Bocholtz en de mijn in Cheratte heen en weer pendelde;
de Luikse mijnen waren hopeloos ouderwets, ik wist niet wat ik zag toen ik de eerste keer uit de liftkooi stapte,
daar in Cheratte hadden ze nog paarden ondergronds! Stempels hadden ze niet, alleen houten stutten, die je zelf moest zagen.
Eind september 1952 waren er ruim veertienhonderd Limburgse grensgangers werkzaam in de Belgische mijnen,
inclusief de steenkoolmijnen aan de Waalse kant van de taalgrens, die ook zeer in trek waren.
In 1950 - 1955 bestond maar liefst tien tot dertien procent van het ondergrondse personeel van de Le Hasard  uit Nederlandse pendelaars.
Deze mijnzetels lagen vijftien kilometer van de grens, maar de 'frontaliers hollandais', zoals ze daar heetten, werden ook aangetroffen in de steenkoolmijnen ten zuiden en ten westen van Luik.
Ondergronds was het Waals de voertaal, maar de Nederlandse kompels pasten zich wat dat betreft snel aan.
Op den duur werd het gependel naar België wat minder, maar in 1961 vonden nog steeds 1.143 Limburgse arbeidskrachten emplooi in de Belgische mijnindustrie.
Was al die jaren de grensarbeiderskaart nog noodzakelijk geweest,
per 1 januari 1960 werd deze definitief afgeschaft.  Berekend was dat er nog zeker voor 50 jaar voorraad in de grond zat, deze is nooit aangesproken aangezien er andere, makkelijker te winnen en goekopere brandstoffen hun intrede deden.
In 1977 werden de bedrijfsgebouwen van de steenkoolmijn te Cheratte,
de voormalige “S.A. Charbonnage du Hasard”  gesloten.  
Ondergronds staan minimaal 2 locomotieven te roesten die nooit in bedrijf zijn geweest.